Laatst sprak ik een verzorgende, die vooral met mensen op leeftijd werkt. Blijkbaar heeft een grote meerderheid van hen de voorkeur om bovenkleding aan te trekken met óf het hoofd óf de armen eerst. Ik raakte direct geïnspireerd om mijn eigen gewoontes te verkennen. En ik vraag me sindsdien af hier een link te leggen is met iemands opvoeding, achtergrond, cultuur, etc. Zou hier al eens op grote schaal onderzoek naar gedaan zijn?
Over onderzoek gesproken; ik zou wel eens onderzocht willen zien, wat de drempelwaarde is om bij een internetprovider als “probleem” bestempeld te worden. Alhoewel ik moet toegeven dat vooralsnog uitsluitend onze (toekomstige)aansluiting dat label heeft gekregen en (wellicht: nog) niet ikzelf. In deze context durf ik zelfs standvastig te beweren, dat het probleem echt niet bij mij ligt. Sterker nog, ik heb mij zeer flexibel opgesteld.
Het begon allemaal alweer een tijd geleden, toen een lokale campagne gehouden werd voor de aanleg van een glasvezelnetwerk. Aansluitend bleek er voldoende interesse in glasvezelabonnementen te zijn en is de aanleg gestart. Dat klinkt allemaal heel soepel, al was de realiteit iets weerbarstiger. Om eerst de context van mijn woonsituatie te schetsen: ik woon met mijn gezin in een appartement. “Hoogbouw”, om in het vakjargon van de provider te blijven. Daarom was toestemming van alle eigenaren nodig, om met het project te mogen starten. Er moeten immers kabels getrokken worden door de gemeenschappelijke ruimtes. Gelukkig ging het tot zover spoedig; de meeste buren waren enthousiast en toestemming was snel verkregen.
Vervolgens begon de daadwerkelijke aanleg. Tenminste, dat dachten we. Er kwam een brief met een datum wanneer we thuis moesten zijn. Ondanks onze bevestiging, ging die dag voorbij zonder dat er iets gebeurde. Kort daarna kwam een vrijwel identieke brief, ook die tweede datum ging voorbij zonder dat er iets gebeurde. Inmiddels had ik mijn ongenoegen kenbaar gemaakt; het is immers vervelend om tweemaal voor niets een dag thuis te blijven. Er verscheen een derde brief, met de instructie om maar liefst een hele week thuis te blijven!
Gelukkig bleek dit een ongebruikelijke aanpak te zijn van een onderaannemer, die vervangen werd door een ander. Na diverse telefoontjes, mailtjes en verschillende beloftes, werd uiteindelijk alsnog de kabeltros door ons gebouw getrokken. Het hele avontuur heeft ertoe geleid dat het gebouw bij alle betrokken partijen bekend is geworden!
En terwijl ik wacht op de uiteindelijke activering van de glasvezel kabel, vraag ik mij nog af wat gebruikelijk als eerste gaat: het hoofd of de armen eerst?