Naam auteur: Meloen

Laatst sprak ik een verzorgende, die vooral met mensen op leeftijd werkt. Blijkbaar heeft een grote meerderheid van hen de voorkeur om bovenkleding aan te trekken met óf het hoofd óf de armen eerst. Ik raakte direct geïnspireerd om mijn eigen gewoontes te verkennen. En ik vraag me sindsdien af hier een link te leggen is met iemands opvoeding, achtergrond, cultuur, etc. Zou hier al eens op grote schaal onderzoek naar gedaan zijn?

Over onderzoek gesproken; ik zou wel eens onderzocht willen zien, wat de drempelwaarde is om bij een internetprovider als “probleem” bestempeld te worden. Alhoewel ik moet toegeven dat vooralsnog uitsluitend onze (toekomstige)aansluiting dat label heeft gekregen en (wellicht: nog) niet ikzelf. In deze context durf ik zelfs standvastig te beweren, dat het probleem echt niet bij mij ligt. Sterker nog, ik heb mij zeer flexibel opgesteld.

Het begon allemaal alweer een tijd geleden, toen een lokale campagne gehouden werd voor de aanleg van een glasvezelnetwerk. Aansluitend bleek er voldoende interesse in glasvezelabonnementen te zijn en is de aanleg gestart. Dat klinkt allemaal heel soepel, al was de realiteit iets weerbarstiger. Om eerst de context van mijn woonsituatie te schetsen: ik woon met mijn gezin in een appartement. “Hoogbouw”, om in het vakjargon van de provider te blijven. Daarom was toestemming van alle eigenaren nodig, om met het project te mogen starten. Er moeten immers kabels getrokken worden door de gemeenschappelijke ruimtes. Gelukkig ging het tot zover spoedig; de meeste buren waren enthousiast en toestemming was snel verkregen.

Vervolgens begon de daadwerkelijke aanleg. Tenminste, dat dachten we. Er kwam een brief met een datum wanneer we thuis moesten zijn. Ondanks onze bevestiging, ging die dag voorbij zonder dat er iets gebeurde. Kort daarna kwam een vrijwel identieke brief, ook die tweede datum ging voorbij zonder dat er iets gebeurde. Inmiddels had ik mijn ongenoegen kenbaar gemaakt; het is immers vervelend om tweemaal voor niets een dag thuis te blijven. Er verscheen een derde brief, met de instructie om maar liefst een hele week thuis te blijven!

Gelukkig bleek dit een ongebruikelijke aanpak te zijn van een onderaannemer, die vervangen werd door een ander. Na diverse telefoontjes, mailtjes en verschillende beloftes, werd uiteindelijk alsnog de kabeltros door ons gebouw getrokken. Het hele avontuur heeft ertoe geleid dat het gebouw bij alle betrokken partijen bekend is geworden!

En terwijl ik wacht op de uiteindelijke activering van de glasvezel kabel, vraag ik mij nog af wat gebruikelijk als eerste gaat: het hoofd of de armen eerst?

Om maar meteen met een controversieel standpunt te beginnen; ik verwacht niet direct dat jij of ik (als individu) een noemenswaardige impact gaan hebben op ons milieu. Natuurlijk kan iedereen wel (zowel in positieve als negatieve zin) een bovengemiddelde bijdrage leveren. Daar over gesproken:  omdat ik de bestuurder ben van een nauwelijks zuinig te noemen, oude Land Rover, bestel ik een deel van mijn garderobe online. Alhoewel ik zeker niet zal ontkennen dat mijn vervoermiddel op deze manier vooral als excuus geldt; ik ben gewoon niet zo dol op winkels.

Inmiddels zijn zowel een aantal webshops als ikzelf behoorlijk bedreven geworden in het vinden van geschikte aankopen. Incidenteel lukt dat niet, wat dan in principe ook weer geen probleem hoeft te zijn vanwege de geldende bedenktijd. En meestal gaat dat redelijk vlekkeloos. Ik zeg bewust “meestal”, aangezien er -uiteraard- uitzondering voor komen.

Zo bleek er laatst een artikel in mijn bestelling enorm klein uit te vallen. Geen probleem, deze kon gratis retour en werd zelfs door de postbode thuis opgehaald. Overigens vind ik deze “Plus service” van de webshop nogal een interessante keuze van hen, aangezien je er extra voor moet betalen. Een VIP-behandeling die niet voor goede klanten, maar vooral voor klanten met een hoger inkomen bedoeld is? Best apart, in deze tijd waarin inclusie toch behoorlijk onder de loep ligt.

Anyway, de retour werd opgehaald. Sindsdien is echter maar liefst vier keer door de pakketdienst heen-en-weer geraced met het pakken tussen het magazijn van de webshop en een pakketpunt in mijn omgeving. Het meest hilarische vind ik daarbij nog wel dat het betreffende bedrijf dit “een duurzame keuze” vindt! Overigens moet ik de webshop credits geven voor hun oplossing; na slechts een enkel telefoontje met de klantenservice voor “Plus” klanten (ja echt; er is zelfs een apart telefoonnummer), werd het aankoopbedrag gerestitueerd.

En zo zie je maar weer, dat ik blijkbaar toch maar beter over mijn winkel-aversie heen kan stappen om met mijn Land Rover het milieu te sparen!

Lekker kort en krachtig samengevat, is dit een blog over de alledaagse zin en onzin uit mijn leven. Het is alweer maart 2017 geweest, toen de eerste versie van “Dagelijks Meloen” online verscheen. Alhoewel het leuk was om te doen, verdween na zekere tijd de inspiratie. En op termijn zelfs het hele blog. Maar nu dan weer, terug van weggeweest!

In dit blog gaat van alles voorbij komen, van een grapje tot serieuze berichten en wellicht af en toe een foto. Mijn hobby’s zijn zeer divers, wat ongetwijfeld aanleiding zal geven om eens over te schrijven. Ook de dagelijkse hectiek en “ups & downs” binnen ons gezin, mijn werk, familie en vrienden komen ongetwijfeld aan bod. Verder komen natuurlijk regelmatig onderwerpen vanuit het nieuws en de actualiteit voorbij.

Alhoewel een blog per definitie eenweg communicatie is, kijk ik er wel naar uit om elkaar te leren kennen. Ik neem daar alvast een voorschot op, door te tutoyeren. Het woord “Dagelijks” in de titel moet overigens met een knipoog gezien worden; het kan maar zo voorkomen dat er weken of zelfs meerdere maanden geen bericht volgt. Maak je dan alsjeblieft geen zorg, inspiratie komt bij vlagen en soms is de dagelijkse realiteit gewoon even te vol om er oven te schrijven. Gelukkig biedt dat dan wel inspiratie voor later!